Tutunduğum son dal da kopmuş gibiydi, bela denen bataklığa boynuma kadar gömülmüştüm, artık her akıntı beni sürükleyebilirdi, yaşamanın lezzetini duyamıyordum.
Her şey zıddı ile birlikte gelir.
İçimizden geçenleri çevremize sezdirmemeli. Esasen ne çok insan var, ama hayır, hiçbiri bana yardım etmemeli. Bana ancak sen el uzatabilirsin. Adım inat, ve karamsarım düşkünsem de muzipliğe.
Bende hiç dayanışma ahlakı yok mu?
Özlemim neye, neyi arzuluyorum? Eşyadaki sükunet, gönül ferahlığı, imkan genişliği. Belki bir kabustan uyanmak. Ama bazen, bazı anlar fikirlerim güneş altında kristaller gibi parlar, onlar hep taze ümitlere gebedir.
Belki bir kabustan uyanmak.
Müteessir olma. Dertten müstakil bir hayat inşa edilebilir. Harcında dirayet var, elbette irade her şeydir. Sana eziyetten vazgeçtim. Bir işten el çekmenin rahatlığıyla uykumdan derhal uyandım.
Hepimizde rüya anahtarları var.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder